ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ   ΞΑΝΘΗΣ  ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ               

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ»

Μιὰ χαρακτηριστικὴ ἐναλλαγὴ τόλμης καὶ φόβου, ἐμπιστοσύνης καὶ δισταγμοῦ παρουσιάζει ἡ περιπέτεια τοῦ ἀποστόλου Πέτρου μέσα στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς Γενισαρέτ, τὴν ὁποία περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.  Πρόκειται γιά μιά ψυχολογία τυπικά ἀνθρώπινη πού μᾶς βοηθᾶ νά κατανοήσουμε καί ἐμεῖς κάτι περισσότερο ἀπό τήν πνευματική μας προσωπική περιπέτεια. Τό πρῶτο μέρος τῆς Περικοπῆς εἶναι μιά φάση αὐθόρμητης πίστεως. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀφοσίωση καὶ ἐμπιστοσύνη, ζητάει νὰ ἔρθει ὅσο τὸ δυνατὸ συντομότερα κοντὰ στὸ Χριστό.

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο εἶναι ἡ τόλμη ποὺ ἀναπτύσσεται μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη. Ἀνάμεσα στὸ μαθητὴ καὶ τὸν Διδάσκαλο ὑπάρχουν τρικυμισμένα κύματα. Ἀλλὰ ἡ ἐσωτερικὴ βεβαιότητα τοῦ Πέτρου, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα. Ἐκεῖνο ποὺ βαρύνει δὲν εἶναι ἡ φουρτούνα, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ βρίσκεται κοντά του. Ὅποιος ἀτενίζει σταθερὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀκολουθήσει, νὰ συσταυρωθεῖ μὲ τὸ Χριστό, εἶναι σὲ θέση νὰ βαδίσει πάνω στὶς πιὸ ἀμφίβολες καταστάσεις, τίς πιό ἀβέβαιες καί τίς πιό ρευστές πάνω στά ὕδατα.

Ἕνα τρίτο στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὁ Πέτρος ζητεῖ συγκατάθεση. «Κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπί τά ὕδατα».  Δος μου τήν ἄδεια, δός μου τήν συγκατάθεση Σου, τή διαταγή νά ἔρθω. Καὶ τὰ πιὸ τολμηρὰ πνεύματα πρέπει πάντα νὰ ζητοῦν τὴ συγκατάθεση τοῦ Χριστοῦ στὰ σχέδιά τους καὶ νὰ περιμένουν τὸ «ἐλθὲ» τοῦ Κυρίου. Ἔτσι δείχνουν ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, ἀλλὰ ὅτι ἐξαρτοῦν τὸ πᾶν ἀπὸ Ἐκεῖνον, ὅτι δέν τολμοῦν νά προχωρήσουν χωρίς τή δική Του ἄδεια.

Τί ὅμως συνέβη καὶ ἄλλαξαν στὴ συνέχεια τὰ πράγματα; Στὴν πρώτη περίπτωση ὁ Πέτρος εἶχε ἕνα ζωντανὸ διάλογο μὲ τὸν Διδάσκαλο. Ἄκουσε τὸν Ἰησοῦ νὰ λέει: «Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἶμαι, μὴ φοβᾶστε». Τότε ὁ μαθητὴς τοῦ ζήτησε νὰ πάει κοντά Του. Περπατώντας στὰ κύματα, διακόπτεται αὐτὴ ἡ ζωντανὴ ἐπαφὴ καὶ ἀρχίζει ἕνας παράξενος, μυστικός, σιωπηλὸς διάλογος μὲ τὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο, μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Ἔτσι τό κέντρο βάρους τῆς προσοχῆς του μετατοπίζεται πρός τόν κίνδυνο τόν ὁποῖο διατρέχει καί ἡ ισορροπία καταστρέφεται.

Παύοντας ν’ ἀτενίζουμε στὴν ζωή μας τὸ Χριστὸ κλεινόμαστε στὸν ἑαυτό μας. Τότε ἀπὸ τὴν τολμηρὴ ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ γλιστρᾶμε στὴν ἀνησυχία γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἑαυτοῦ μας. Πέφτουμε στό φόβο τοῦ φυσικοῦ καί ἀρχίζει ὁ καταποντισμός.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ